ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းနည္းနည္းပါးပါး …..

ပြင့္ျဖဴ, မေကြး, Myanmar (Burma)
ကေလးေတြကိုခ်စ္တတ္သူ။ သဘာ၀တရားကိုျမတ္ႏိုးသူ။ .ကုိယ္ခ်င္းစာတရားလက္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို. ၾကိဳးစားေနတဲ့သူ။ အသည္းခဏခဏကြဲဖူးေသာ္လည္း အခ်စ္သစ္မ်ားေၾကာင့္အနာက်က္လြယ္သူ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုခ်စ္ေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္းရန္ျဖစ္တဲ့သူအားလံုးကို ဆြဲထိုးတတ္တဲ့သူ။ မၾကာခဏအပ်င္းထူေနတတ္သူ။ အျမဲလိုလိုျပာယာခတ္ေနသူ။ ဆူခံရတာမ်ားလြန္းလို. အေမ့စကားနားရည္၀ေနသူ။ ျပီးေတာ့ ….. မုန္းေခ်ာင္းနံေဘးကရြာငယ္ေလးကိုတြယ္တာတတ္တဲ့သူ။

October 7, 2007

ရြာအျပန္အေမာမ်ား




မင္းဘူး-ပြင့္ျဖဴ-ဆင္ျဖဴကြၽန္း ကားလမ္းေဘးတစ္ေနရာက ေရွာက္ေတာျမိဳ.ေလးရဲ. အ၀င္မွာ ေအးခ်စ္ျမိဳင္ကားေပၚက ကြၽန္ေတာ္ ဆင္းခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္မွ လုိက္ပါလာသည့္ အေ၀းေျပးကားေပၚမွ ဆင္းဆင္းခ်င္း အညာရနံ.ကို ရႈရိႈက္ခြင့္ရသည္။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ခြဲခြာခဲ့ရသည့္ အညာေျမသည္ ရုတ္တရက္ ျပန္ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္လဲ ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳေနဆဲလို. ခံစားရပါသည္္။

ထိုအခ်ိန္မွာ ေရာင္နီမလာေသးပါ။ ဒီဇင္ဘာႏွင္းက ပိတ္ေနတာမို. အနားက အေၾကာ္ဆိုင္မွာ မီးလႈံျပီးမွ ခရီးဆက္ဖို. စဥ္းစားလိုက္ပါသည္။ ရြာဖက္ကိုသြားမည့္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ အေၾကာ္ဆိုင္တြင္ စကားစပ္မိျပီး လွည္းၾကံဳလိုက္ဖို. အဆင္ေျပသြားသည္္။ မဟုတ္လွ်င္ ေရွာက္ေတာမွ ကြၽန္ေတာ္သြားမည့္ ဇီးေတာရြာကေလးကို ေရာက္ရန္ ဆည္ေရလႊတ္သည့္ ေျမာင္းေဘာင္တစ္ေလွ်ာက္ တစ္နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာျဖစ္သည္။

ဖုန္တလိပ္လိပ္နဲ. လွည္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ယာေတာဆင္းလာတဲ့ လယ္သူမေတြနဲ.ေတြ.ရပါသည္။ ေန.လည္စာထည့္သည့္ ဒန္ခ်ိဳင့္ကုိယ္စီႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ပဲသိမ္းခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ တံစဥ္ကိုင္လာသူေတြက ပဲစင္းငံုခ်ိတ္ဖို. သြားၾကတာျဖစ္မည္္။ သုိ.မဟုတ္ ေနၾကာခ်ိတ္ သြားသူမ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ တခ်ိဳ.ေနၾကာခင္းေတြ မသိမ္းရေသးတာကို အ၀ါေရာင္ပန္းခင္းၾကီးအျဖစ္ လွည္းေပၚမွျမင္ေနရသည္။ တူရြင္းငယ္ကိုယ္စီ ကုိုင္လာၾကသူမ်ားကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ မုန္းေခ်ာင္းနံေဘးက ေျမႏုကြၽန္းေတြဆီကို ၾကက္သြန္ေဖာ္ဖို. သြားၾကလိမ့္မည္။

ျပီးခဲ့သည့္ လယ္စိုက္ခ်ိန္မွစျပီး အလုပ္သမားခေတြ ေစ်းတက္သည္ဟု လွည္းေမာင္းလာသူက လယ္သူမမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ရွင္းျပပါသည္။ တစ္ေန.အတြက္ ေန.စားခ ရွစ္ရာက်ပ္မွ ႏွစ္ရာတိုးျပီး တစ္ေထာင္္ျဖစ္သြားျခင္းဟု သိရသည္။ လုပ္အားခမ်ား ၂၅% တိုးသည္ ဟုေျပာႏိုင္မည္ထင္သည္။ သို.ေသာ္ စာေလးမေတာက္တေခါက္ဖတ္ျပီး Poverty Line တို. Human Development Index တို.လို စကားလံုးေတြကို ၾကားဖူးနား၀ရွိေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္အဖို. သူတို.၏လက္ရွိ၀င္ေငြအေပၚ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္သြားရပါသည္။

အဆင္ေျပၾကရဲ.လားဟု ကြၽန္ေတာ္ကေမးေသာအခါ ဒီလိုပါပဲဟု လွည္းဆရာက ေျဖသည္။ သို.ေသာ္ လမ္းတေလွ်ာက္ျမင္ေနရသည့္ အလုပ္သမမ်ား၏ ဒန္ခ်ိဳင့္အားလံုးတြင္ လက္ဖက္အၾကမ္းနည္းနည္း၊ ပဲျခမ္းေၾကာ္နည္းနည္းကို ဆီပါရုံဆမ္းျပီး မာဆတ္ဆတ္ထမင္းၾကမ္း တစ္ခဲႏွင့္ေရာကာ ေန.လည္စာအျဖစ္ ထည့္လာမည္ကို ကြၽန္ေတာ္အတတ္သိေနသည္။ သူတို.ကိုယ္တိုင္က သူတို.ဘ၀ကို စိတ္ညစ္ရေကာင္းမွန္း မသိေသာအခါ မြန္းၾကပ္လာသည့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သက္ျပင္းကိုသာ ခ်လိုက္မိပါသည္။

ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသည့္ အသံတစ္ခ်ိဳ.ကို ရြာမေရာက္ခင္ လယ္ျပင္စပ္မွာ စၾကားရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အရီးေလး မတင္ေအးအသံလဲပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အသက္ႏွစ္ႏွစ္သာၾကီးသည့္ အရီးေလးက ရြာမွာ ကာလသမီးေခါင္းျဖစ္ေနျပီ။ လယ္မ်ားမ်ားပိုင္သူေတြက စိုက္ခ်ိန္၊ သိမ္းခ်ိန္ဆိုလွ်င္ သူမႏွင့္ညွိရႏိႈင္းရသည္။ ဘယ္သူ.လယ္ဘယ္ေန.စိုက္မည္။ ဘယ္သူ.စိုက္ခင္းကို ဘယ္သူေတြလုပ္မည္ စသျဖင့္ သူမကစီမံႏိုင္သည္။ ကုန္းေဇာင္းရြာ၏ အလုပ္သမားေရး၀န္ၾကီးဟု ကြၽန္ေတာ္တခါတရံ ေနာက္ေသာအခါ မူလတန္းသာ ေအာင္ခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ အရီးေလးခမ်ာ နားမလည္သျဖင့္ မရယ္ႏိုင္ရွာပါ။

တစ္ရြာလံုး ေဆြမ်ိဳးမကင္းၾကသူမ်ားျဖစ္ရာ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္တည္းက အားလံုးက ၀ုိင္းခ်စ္ၾကပါသည္။ ယခုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ျမင္ခ်င္း သူတို.အားလံုး ေျပးလာၾကသည္။ ၀မ္းသာအားရႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ႏႈတ္ဆက္သံမ်ား ဆူညံသြားသည္။ မေလးကဘာလို.မပါတာလဲ၊ ဘၾကီးေကာမလိုက္လာဘူးလား၊ အရီးေလးဘယ္ေတာ့လာမလဲ စသည့္ သူတို.၏ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖအျပီး အိတ္ေတြကို ၀ိုင္းသယ္ဖို. သူတို.ရြာထဲကို ျပန္၀င္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ လာစဥ္က ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသား ကြၽန္ေတာ့္ကို မၾကီးမငယ္ႏွင့္ ခ်ီပိုးျပီး လာၾကိဳခဲ့ၾကတာကို ျပန္အမွတ္ရမိပါသည္။

ယခုေတာ့ ခ်ီလို.ပိုးလို.ရသည့္အရြယ္ကို လြန္ခဲ့ျပီ။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆိုသည့္ အခ်ိန္သည္ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ေကာင္းေကာင္း ေျပာင္းလဲ ပစ္ႏိုင္သည့္ ကာလ အတိုင္းအတာ ျဖစ္သည္။

သို.ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေသာရြာကေလးကမူ ဘာမွထူးျခားစြာ ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိေသး။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ကအတိုင္း ရွိေနပါေသးသည္။

ရြာအ၀င္မွ မူလတန္းေက်ာင္းကေလး၏ နံရံမ်ားသည္ ယခင္ကအတိုင္း ေပါက္ျပဲလွ်က္ရွိသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္၀ပ္ျပီး စာလိုက္ေရးေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို နံရံအေပါက္အျပဲမ်ားမွ ျမင္ေနရသည္။ စာသင္ခံုမေလာက္ငသျဖင့္ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္၏ သံုးပံုတစ္ပံုမွာ ခုံျဖင့္ထိုင္ခြင့္မရေၾကာင္း မႏွစ္ကေလးတန္းေအာင္ေသာ္လည္း စီးပြားေရးမေျပလည္သျဖင့္ ယခုႏွစ္ေက်ာင္းထြက္လိုက္သည့္ အတူပါလာသူ တူမငယ္ကေျပာျပသည္။ သြပ္မိုးမ်ားေပါက္ျပဲေနျပီး အေပါက္မ်ားမွတဆင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားေပၚသို.ေနေရာင္မ်ား ထိုးက်ေနသည္ကိုလည္း ျမင္ေနရပါသည္။

ေက်ာင္း၀င္းထဲေရာက္ေနေသာ ဆိတ္အုပ္ထဲမွ ဆိတ္ဖားၾကီးတစ္ေကာင္ကို တစ္လွည့္စီခြစီးေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ဆရာအင္အား မမွ်တသျဖင့္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားလည္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို မထိန္းအား။ စာသင္သည့္ အလုပ္တစ္ခုတည္းကိုပင္ တစ္ခန္း၀င္ တစ္ခန္းထြက္ျဖင့္္ မနည္းလံု.လထုတ္ေနရသည္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို တဖုန္းဖုန္းရိုက္သံမ်ား ဆူညံေနသည္။

အခ်ိဳ.ေက်ာင္းသားမ်ားက ေလးခြတစ္လက္ျဖင့္ သစ္ပင္ေပၚသို. ပစ္ခတ္ေနၾကသည္။ ငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေစ၊ ရွဥ့္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေစ အပ်င္းေျပ ပစ္ေနၾကျခင္းျဖစ္မည္။ ကြၽန္ေတာ္တို. ညီအကိုတစ္သိုက္လည္း ငယ္စဥ္က ေလးခြပစ္ခဲ့ဖူးၾကပါသည္။ လူၾကီးမ်ားဆူသည့္ၾကားမွ သရက္သီး၊ စာကေလး၊ ရွည့္ ေတြ.ေတြ.သမွ်ကို ကြၽန္ေတာ္တို. လက္တည့္စမ္းခဲ့ၾကသည္။

အမွန္ေတာ့ ေလးခြသည္ ေဆာ့စရာ ရွားပါးလွေသာ ေက်းလက္မွ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ကစားစရာတစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ.ေပၚက ကေလးအမ်ားစု တီဗီဂိမ္းေတြ၊ ကြန္ျပဴတာဂိမ္းေတြႏွင့္ ယဥ္ပါးေနခ်ိန္မွာ သူတို.ကႏြားေက်ာင္းေနရပါသည္။ ႏြားစာစဥ္းေနရသည္။ ေကာင္တာစတြိဳက္ဆိုတာ သူတို.ဘာမွန္းမသိၾက။ ပါ၀ါရိန္းဂ်ားႏွင့္ ဟယ္ရီေပၚတာဆိုလွ်င္ ပိုလို.ေတာင္ေ၀းဦးမည္။ ဟက္ပီးေ၀ါမွာ တိုက္ကားစီးတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပလွ်င္ သူတို.ေလးေတြဥာဏ္ေျပးလြန္းမွ ေထြလာဂ်ီခ်င္း တိုက္ၾကတာေလာက္ကို ျမင္ေယာင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဒီအေတြးေတြက အေ၀းၾကီးမွ လာခဲ့ရသူ ကြၽန္ေတာ္၏ ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္တြန္းလိုက္သလို ရွိသည္။

ေဆာ့ေနရင္းမွ လမ္းမေပၚေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆံုမိပါသည္။ အသက္က ၁၀ ႏွစ္ခန္.ေတာ့ရွိမည္ထင္ပါသည္။ စကားေျပာၾကည့္မိသည္။ ၾကီးလာရင္ဘာလုပ္မလဲဟု ေမးေသာအခါ ဆရာေျပာင္လုပ္မယ္ဟု ေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တိုင္၏ ငယ္ဘ၀ကိုသတိရျပီး ျပံဳးမိပါသည္။ ထိုကေလးငယ္ေျပာသည့္ ဆရာေျပာင္သည္ ဆရာ၀န္မဟုတ္သည့္ ဆရာ၀န္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို. ငယ္စဥ္ကတည္းက က်န္းမာေရးနွင့္ပက္သက္ျပီး သူ.ကိုသာအားကိုးရသည္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္တြင္ ေဆးထိုးအပ္ရွိသူမွာလည္း သူတစ္ဦးတည္းျဖစ္သည္။ သူ၏ထင္ရွားလွေသာ မဟာနဖူးေၾကာင့္ သူ.ကိုဆရာေျပာင္ဟု အားလံုးက ကင္ပြန္းတပ္ထားၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို.ငယ္ငယ္က ကေလးမ်ားအားေျပာမရလွ်င္ ဆရာေျပာင္လာျပီဟု ေျပာလိုက္ပါက ခ်က္ခ်င္းလိုလို ျငိမ္သြားၾကသည္။ ကေလးအားလံုးက သူ.ေဆးထုိးအပ္ကို ေဒေ၀ါထက္ေၾကာက္သည္။ ဆရာေျပာင္သည္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ ပံ့ပိုးမႈျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ရင္း ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့ရာ ေနာက္ပိုင္းတြင္ က်န္းမာေရးမႈး သင္တန္းတက္ျပီး ရြာတြင္ ေဆးမႈးျဖစ္လာသည္ ဟုသိရသည္။

ဆရာေျပာင္၏ ကုသမႈသက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဖိတ္စဥ္ခဲ့သည္မ်ားရွိသလို ေပ်ာက္ကင္းခဲ့သည္မ်ားလည္းရွိသည္။ မည္သို.ပင္ဆိုေစ ဆရာ၀န္မရွိေသာအရပ္၌ ေဆးပုလင္းေပၚမွ စာမ်ားကိုဖတ္တတ္သူမွာ သူတစ္ဦးတည္းသာ ရွိသည္ျဖစ္ရာ ရပ္ရြာမွအေလးထား ေနရာေပးမႈကို ရရွိသူျဖစ္ပါသည္။ အႏွီကေလးငယ္သည္ ဆရာ၀န္ကိုမျမင္ဖူးသူျဖစ္ရာ ဆရာ၀န္မ်ားကို အထင္လည္းမၾကီးတတ္၊ အားက်ရေကာင္းမွန္းလဲ မသိေပ။ သူ.ဘ၀တြင္ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ အားက်ေနရာေပးခံရသူမွာ ဆရာေျပာင္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ထို.ေၾကာင့္ ၾကီးလာရင္ ဆရာေျပာင္လုပ္မယ္ဟု ေျပာေသာကေလးငယ္၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္ကို ၾကားရေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ရုတ္တရက္ ၀မ္းသာသြားပါသည္။ ဘ၀အတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ရွိေသာ ကေလးတစ္ဦးကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ.ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို.ေသာ္ ၾကာၾကာ၀မ္းမသာႏိုင္ပါ။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးတြင္ ဒီလိုအေျခအေနျဖင့္ ေဆးမႈးျဖစ္ခ်င္သူ ေက်ာင္းသားေလးမွာ က်န္းမာေရးမႈးသင္တန္း တက္ရဖို.ေ၀းစြ၊ ဆယ္တန္းေအာင္ရန္ပင္ မလြယ္ႏိုင္သည္ကို စိတ္ထဲကအလိုလိုသိေနရာ ရင္ထဲမွာေလးသြားရပါသည္။ ထိုကေလးကို အားေပးခ်င္ပါသည္။ သို.ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တိုင္ပင္ အားမရွိသလိုျဖစ္ေနသျဖင့္ က်န္းမာေရးမႈးျဖစ္ခ်င္ေသာ ေက်ာင္းသားေလး၏ ေခ်းအထပ္ထပ္၀င္ေနသာ လက္ကေလးမ်ားကိုကိုင္ရင္း ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ့ရပါသည္။

ကြၽန္ေတာ့္အဘြားအိမ္ ေရာက္ေရာက္ျခင္း အိပ္ယာေပၚမွာ နားေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးျဖစ္သူကို ေတြ.ရပါသည္။ ဦးေလးက တစ္ရြာလံုးမွာ ပထမဦးဆံုးဘြဲ.ရသူျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးလည္း အေတာ္ေျပလည္သည္။ လြန္ခဲ့သည္ ႏွစ္ရက္က ငရုတ္ခင္းကို ေဆးျဖန္းရင္း ေျမြအကိုက္ခံရရာ တစ္ရြာလံုးတြင္ တစ္စင္းတည္းရွိေသာ သူတို.အိမ္မွ ေထြလာဂ်ီျဖင့္ ေလးမိုင္အကြာမွ ပြင့္ျဖဴတိုက္နယ္ေဆးရုံသို. သြားခဲ့ရသည္။ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးကို က်ပ္ငါးေသာင္းေပးျပီး ထိုးခဲ့ရသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေဆးရုံတြင္ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးရွိေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေသာေန.သည္ သူအသုဘခ်ေသာေန.မျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းေျပာျပီး သူကရယ္ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့မရယ္ႏိုင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ.လိုကံမေကာင္းေသာ လူေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္သိေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းမွ အရြယ္ေကာင္းေသာ လယ္ယာလုပ္သား ရာေပါင္းမ်ားစြာသည္ ႏွစ္စဥ္ ေျမြကိုက္ခံရျပီး မရဏမင္း၏ သားေကာင္အျဖစ္ ေရာက္ေနၾကရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို. ရြာကေလးတြင္ပင္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္ဦး ေျမြကုိက္ခံရျပီး အသက္ဆံုး ေနရသည္။

ထိုသို.ေသာ အေျခအေနမ်ိဳး ၾကံဳေတြ.ေနရေသာေဒသမွ ေဆးရုံတြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး အဆင္သင့္ မရွိရပါသနည္း။ အဘယ့္ေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး ကုသမႈ မေပးႏိုင္ရပါသနည္း။ တစ္ေန.လုပ္အားခ တစ္ေထာင္က်ပ္ျဖင့္ ရပ္တည္ေနရသူမ်ားအတြက္ အသက္ဆက္ႏိုင္မည့္ ေဆးတစ္လံုးသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ငါးေသာင္းက်ပ္ျဖစ္ေနရပါသနည္း။ ဆရာ၀န္မ်ားအစား ဆရာေျပာင္မ်ားကို အဘယ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို. အားကိုးေနရပါသနည္း။ လူေပါင္းမ်ားစြာကို ေျမၾကီးေအာက္သို. ႏွစ္စဥ္ပို.ေနသည္မွာ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္မွ ေျမြဆိုးမ်ားလား၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈလား၊ အျခားတစ္ခုလား စသည့္ လားေပါင္းမ်ားစြာ၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ေပါင္းမ်ားစြာကိုေတြးရင္း သက္မတစ္ခုခ်လိုက္မိပါသည္။

"ရန္ကုန္သားေရာက္ေနတယ္ဆိုလို.၊ ဒီေကာင္ဘယ္မွာလဲ"
သူငယ္ခ်င္းေဇာ္လြင္၏ အသံျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ကြၽန္ေတာ္က တစ္ေန.တည္း ေမြးခဲ့ၾကျပီး ငယ္စဥ္ကတည္းက စားအတူ၊ ေဆာ့အတူျဖစ္ရာ ညီအကိုေတြထက္ ရင္းႏွီးသည္။ သူလာသည္ကိုသိသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္ေတြ.ေသာအခါ သူ၏ သံုးႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္ေလးကိုပါ ေတြ.လိုက္ရသည္။ မေတြ.ရတာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ၾကာေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို.ဆက္ဆံေရးက ႏွစ္ဦးစလံုးကို ေႏြးေထြးေစျမဲျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ခါမွ မေတြ.ဖူးေသးသည့္ သူ.အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရန္ေျပာေတာ့ သူကအိမ္လိုက္ခဲ့ရန္ ေခၚသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လိုက္သြားရသည္။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ေတြ.သမွ်လူကို ရယ္ျပရ၊ လာႏႈတ္ဆက္သမွ်လူကို ျပန္္ႏႈတ္ဆက္ရျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လဲ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေရာက္မွ သူနွင့္စကားေျပာရသည္။ သူတို.မိသားစုေလးက ေပ်ာ္စရာေလး ျဖစ္ပါသည္။ စီးပြားေရးအရ ကသီလင္တမျဖစ္ဘဲ အလွ်င္မီသည့္ အေျခအေနကို ေတြ.ရသျဖင့္ ၀မ္းသာရပါသည္။

"ဟေကာင္ရ၊ သူတို.က ခုဒီဟာစိုက္ခိုင္း၊ ခုဟုိဟာစိုက္ခိုင္းနဲ. ၀မ္းစာရတာေတာင္ မင့္ေကာင္ေတာ္လို.ေမာင္ရင္ရ။ ရြာထဲမယ္ သူမ်ားေတြဆို စပါးေပးေတြ၊ ပဲေပးေတြ ယူျပီး ေၾကြးထဲနစ္ေနျပီဟ။"
လြတ္လပ္စြာစိုက္ပ်ိဳးခြင့္မရွိသည္ စီမံကိန္းလယ္ယာေျမစံနစ္၏ ဒုကၡသုကၡမ်ားကို သူငယ္ခ်င္းက သူနားလည္ေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ရင္ဖြင့္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္မ်ားထဲသို. တစ္ၾကိမ္မွ မေရာက္ဖူးသူမ်ား၊ ေဒသ၏ ေရေျမရာသီဥတုႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးစံနစ္မ်ားကို နားမလည္သူမ်ားက အေ၀းမွအမိန္.အာဏာမ်ား ခ်မွတ္ကာ တစံုတရာ လုပ္ေဆာင္ခိုင္းေသာအခါ သူတို.မွာ လုိက္နာရန္ အခက္ၾကံဳၾကရပါသည္။ သို.ေသာ္ ျငင္းဆန္ရန္မွာ ပိုလို.ပင္ ခက္ခဲေနေသးသည္ျဖစ္ရာ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဇြတ္ႏွစ္ျပီးသာ လုပ္ေနရေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ရွင္းျပပါသည္။

"ပညာရွင္ေတြခ်ထားတဲ့ စီမံကိန္းလို.ေျပာျပီး ငါတို.ကိုခိုင္းတာပဲ ငါ့ေကာင္ရာ။ ခုေတာ့ ေႏြလယ္ေျပးလုပ္မိမွ ေရႊထည္ေလးျပဳတ္ရတယ္ လို.ေတာင္ ေျပာေနၾကျပီ။ ဟား ဟား။"
သူ.စကားသူသေဘာက်ျပီး ရယ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းကို နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္းႏွင့္ သူ.ဇနီးျဖစ္သူက ျပံဳးေနရင္းက မ်က္ေစာင္းထိုးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေႏြစပါး၊မိုးစပါး၊ ႏွစ္သီးစား၊ သံုးသီးစား စေသာ စီမံကိန္းမ်ား၏ ထုေထာင္းမႈမ်ားၾကားတြင္ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနႏိုင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမိသားစုကို ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္ခဲ့ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို. ဇီးေတာရြာကေလးသည္ ပြင့္ျဖဴျမိဳ.နယ္ကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနေသာ မုန္းေခ်ာင္း၏ ေျမာက္ဖက္ကမ္းနဖူးေပၚတြင္ တည္ရွိေသာ ရြာငယ္ကေလးျဖစ္သည္။ အိမ္ေျခ ၁၀၀၀ေက်ာ္ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို.ငယ္စဥ္က ေရဒီယိုမွ မၾကာခဏ ၾကားရေသာ ေရနံ.သာ၀င္းေမာင္၏ "မုန္းေခ်ာင္းကိုေက်ာ္တဲ့အခါ ေရာက္ပါေတာ့မယ္ က်မတို.ကုန္းေဇာင္းရြာ" ဟူေသာ သီခ်င္းစာသားထဲတြင္ပါသည့္ ကုန္းေဇာင္းရြာႏွင့္ ကပ္လွ်က္ျဖစ္ျပီး နာမည္ေက်ာ္ ေက်ာင္းေတာ္ရာ ဘုရားၾကီး၏ တစ္ဖက္ကမ္းတြင္ရွိသည္။ ေရြစက္ေတာ္ဘုရားတည္ရွိရာ ငဖဲေတာင္စဥ္တန္းကို မႈန္ျပျပျဖင့္ျမင္ေနရျပီး ေရေျမရာသီေကာင္းသည့္ အပူပိုင္းမွ အိုေအစစ္ေဒသေလးျဖစ္သည္။

အားလံုးနီးပါးေတာင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကျပီး အညာသားျဖစ္ရသည္ကို ဂုဏ္ယူစိတ္အျပည့္ရွိသည့္ ေဒသျဖစ္သည္။ ရိုးသားေအးေဆးျပီး ေဖာ္ေရြသူမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ရြာလံုးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္အခ်ိန္သြားသြား အားလံုးက အျပံဳးျဖင့္ ၾကိဳၾကလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ သို.ေသာ္ အခ်ိဳ.အျပံဳးမ်ား ညိႈးႏြမ္းေနသည္ကို ေတြ.ရေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္၀မ္းမသာႏိုင္ျဖစ္ရပါသည္။ ယခင္က ဤရြာကေလးမွ လယ္ယာေျမမ်ားသည္ သူတို.ကို ေလာက္ငရုံမက ပိုလွ်ံသည္အထိ ေကြၽးေမြးထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ယခုအခါတြင္မူ သူတို.ထဲမွအမ်ားစုမွာ လြတ္လပ္စြာ စိုက္ပ်ိဳးခြင့္ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာသယ္ေဆာင္ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ မရွိေသာ စီမံကိန္း စိုက္ပ်ိဳးေရးစံနစ္၏ ရိုက္ခတ္မႈဒဏ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈျဖင့္ နပန္းလံုးေနရသည္။

ယခုႏွစ္ဆိုလွ်င္ ခါတိုင္းထက္ပင္ ပိုမိုဒုကၡေရာက္ဦးမည့္ပံုရိွသည္။ အခါမဲ့မိုးႏွင့္ စံခ်ိန္တင္ ေရၾကီးမႈမ်ားေၾကာင့္ ပဲစိုက္ခင္းမ်ား မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ စပါးကိုသံုးသီးစားစံနစ္ျဖင့္ တက္သုတ္ရိုက္ စိုက္ပ်ိဳးရေသာေၾကာင့္ ေပါင္းျမက္မ်ား ထူထပ္ကာ အထြက္ႏႈန္းက်ဆင္းမည့္ အလားအလာမ်ားျမင္ေနရသည္။ ဓာတ္ေျမၾသဇာႏွင့္ အျခားေဆးမ်ား ေစ်းႏႈန္းသက္သာစြာ အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူမရႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ညိွဳးခ်ံဳးေျခာက္ကပ္ျပီး ၾကိဳ.တို.ၾကဲတဲျဖစ္ေနေသာ ေျပာင္းခင္းမ်ားကိုလည္းျမင္ေနရသည္။

ရြာသားအားလံုးေပါင္းစု ေကာင္းမႈျပဳသည့္အေနျဖင့္ ရြာဦးကေစတီကိုေတာ့ ထံုးသဃၤန္း ကပ္ျမဲကပ္ပါသည္။ သို.ေသာ္ တစ္မူးေလာက္မွ မရသူေတြ တစ္ပဲေတာင္မလႈႏိုင္ေတာ့ျပီ။ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမီးမ်ား ပယ္သတ္ၾကရန္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားအား တိုက္တြန္းပါသည္။

"ဒီႏွစ္ရြာဘုရားပြဲမွာ ဖိုးခ်စ္ဇာတ္ထည့္ဖို. တစ္ရြာလံုးက အားခဲထားၾကတာ။
ခုပံုအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ လြယ္မယ္မထင္ဘူး။
ဘုရားပြဲကေတာ့ အစဥ္အလာဆိုေတာ့ ဖ်က္လို.မျဖစ္ဘူး။
အျဖစ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပြဲျဖစ္ေအာင္ေတာ့လုပ္ရမွာပဲ။"
ဆရာေတာ္၏ အားေလွ်ာ့သံကို ၾကားရေသာအခါ စကားစုတခ်ိဳ.က ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ၀င္လာပါသည္။

"စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံ၍ အျခားစီးပြားေရးက႑မ်ားကိုလည္း ဘက္စုံဖြံ.ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ … … ..."

ကြၽန္ေတာ္တို. တုိင္းျပည္၏ ၀ါဒျဖန္.ခ်ီေရး လႈိင္းတံပိုးေအာက္မွ အစိုးရ၏ စီမံကိန္းမ်ားမွာ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအတြက္ နိဗၺါန္ဘံုသို.၀င္ခြင့္ေလာ၊ ပ်ားရည္ဆမ္းေသာဓားသြားေလာ ဆိုသည္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အေလးအနက္ စဥ္းစားေနမိပါေတာ့သည္္။ ။

October 3, 2007

ငါသည္မင္းအေပါင္းတို.၏ဧကရာဇ္ျဖစ္သည္




အိုဇမန္ဒိုင္းယက္စ္ ကဗ်ာေလးဟာ အဂၤလိပ္စာဒုတိယႏွစ္ တက္တုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့ ပီဘီ႐ွယ္လီ ရဲ. အေကာင္းဆံုး လက္ရာတစ္ခုပါ။ ေက်ာင္းမွာသင္တုန္းက သိပ္နားမလည္လို. ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ဆီကို သြားေမးေတာ့မွ ဒီကဗ်ာေလးရဲ. ဆိုလိုရင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္တာပါ။ ဆိုလိုရင္း အဓိပၸါယ္ကို ပုိနားလည္ေလ ဒီကဗ်ာေလးကို ပိုစြဲလမ္းမိေလပါ။

အေနာက္တိုင္းသား ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္က ဗုဒၶဘာသာဆန္တဲ့ သခၤါရသေဘာေတြကို ေတြးျပီး ေရးတတ္တာကို ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသ ေလးစားမိတယ္။ ပီဘီ႐ွယ္လီဟာ ျပည့္စံုၾကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္ရဲ. သားျဖစ္ေပမယ့္ ၾသဇာအာဏာ၊ ေျခြရံသင္းပင္း၊ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈနဲ. ရာထူးအ႐ွိန္အ၀ါ စတဲ့အရာေတြရဲ. မတည္ျမဲမႈနဲ. ေလာကဓံတရားရွစ္ပါးရဲ. သေဘာသဘာ၀ကို ဆင္ျခင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။

ခႏၵာကုိယ္ အေပၚပိုင္း မ႐ွိေတာ့တဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပံု ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ၾကီး ကႏၲာရထဲမွာ ႐ွိေနေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပခဲ့တဲ့ ေ႐ွးေဟာင္းျမိဳ.ပ်က္ၾကီးတစ္ခုက ခရီးသြားတစ္ေယာက္နဲ. ဆံုခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ပီဘီ႐ွယ္လီက ကဗ်ာအစမွာ ေျပာထားပါတယ္။ အနားက သဲျပင္မွာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း နစ္ျမဳပ္ေနတာကေတာ့ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ရဲ. ယိုယြင္းေနျပီျဖစ္တဲ့ မ်က္ႏွာပိုင္းပဲ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ရဲ. ထီမထင္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းအစံုနဲ. မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ.ထားတဲ့ မ်က္ႏွာေပးဟာ ထုဆစ္သူ ပညာ႐ွင္အေနနဲ. ကုိယ္ဟန္ျပေနသူရဲ. စိတ္ေနသေဘာထားကို နားလည္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလို.ေနပါတယ္။

ငါ၏အမည္ အိုဇမန္ဒိုင္းယက္စ္ ဟုေခၚသည္။ မင္းအေပါင္းတို.၏ဘုရင္ ဧကရာဇ္ျဖစ္သည္။ ငါ၏ ၾသဇာျပည့္၀သည့္ ခန္.ညားဖြယ္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ၾကည့္ေလာ့ … လို.အဓိပၸါယ္ရတဲ့ စာသားေတြကို ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ၾကီးရဲ ေအာက္ခံခံုမွာ ထြင္းထုထားပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ယိုယြင္းေနတဲ့ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ၾကီး အနားမွာ ဟာလာဟင္းလင္း သဲကႏၲာရၾကီးကလြဲလို. ဘယ္အရာမွ မက်န္ရစ္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္းကို ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းမွာ ေျပာျပရင္း ကဗ်ာေလးကို အဆံုးသတ္ထားပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္ေစ ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သခၤါရတရားကို လြန္ဆန္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း ပီဘီ႐ွယ္လီက အိုဇမန္ဒိုင္းယက္စ္ကို ဥပမာထားျပီး ေျပာခ်င္တာလို. ထင္ပါတယ္။

အိုဇမန္ဒိုင္းယက္စ္ဟာ ေ႐ွးေဟာင္း အီဂ်စ္ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ. ဆယ့္ကိုးဆက္ေျမာက္ ဖာ႐ိုးမင္းဆက္မွာ တတိယေျမာက္ ဘုရင္ျဖစ္ျပီး အီဂ်စ္ႏိုင္ငံသမိုင္းတြင္ ၾသဇာအာဏာအၾကီးဆံုး ဖာ႐ိုးတစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။ User-maat-re Setep-en-re ဆိုတဲ့ ဘြဲ.အမည္နဲ. ရာစုႏွစ္တစ္ခုနီးပါး နန္းစံခဲ့သူပါ။

အိုဇမန္ဒိုင္းယက္စ္လို ရာဇာတကာတို.ရဲ. ဘုရင္ မင္းအေပါင္းတို.ရဲ. ဧကရာဇ္သည္ပင္လွ်င္ သူရဲ.ၾသဇာအာဏာကို ကမၻာတည္သေ႐ြ. တည္တံ့ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္း မ႐ွိခဲ့ဘူးဆိုတာ အာဏာေတြ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကို မက္ေမာျပီး ေလာဘ၊ ေဒါသေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြ သံေ၀ဂယူေစခ်င္ပါတယ္။ မတည္ျမဲတဲ့ အနိစၥတရားနဲ. ဆင္ျခင္တတ္မယ္ဆိုရင္ အစိုးမရတဲ့အရာေတြအတြက္ ျပဳလုပ္မိေနတဲ့ ဒုစ႐ုိက္တရားေတြကေန ေ႐ွာင္႐ွားႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ။
မွတ္ခ်က္ ေလးစားရေသာ ဆရာတစ္ဦးက အသံထြက္အမွန္မွာ အိုဇမန္ဒီယာ့စ္ ျဖစ္ေၾကာင္းျပင္ေပးထားပါသည္။
(မူရင္းကဗ်ာကိုဖတ္ရန္ဓာတ္ပံုကိုကလစ္ႏွိပ္ပါ။)

menuထဲတြင္ေခြးစာရွိသည္။Ar Pu@အာပု

ရန္ကုန္မွာလက္ေဆာ့ခဲ့သည္(၁)

ရန္ကုန္မွာလက္ေဆာ့ခဲ့သည္(၁)
(၁)နဲ.(၂)ကတစ္ေနရာတည္းကရိုက္ထားတာ။

ရန္ကုန္မွာလက္ေဆာ့ခဲ့သည္(၂)

ရန္ကုန္မွာလက္ေဆာ့ခဲ့သည္(၂)

လမ္းမေတာ္၆လမ္းထိပ္ကဆိုင္

လမ္းမေတာ္၆လမ္းထိပ္ကဆိုင္
ရန္ကုန္ကိုလြမ္းလိုက္တာ။